Napartheid

Blog honetan politikari buruz ez hitzegitea erabaki nuen. Zientzia dut nahiago, kontrastatu daitezkeen datuak dituelako oinarri eta, argi esanda, poz gehiago ematen dizkidalako (zaila ez bada ere). Beraz, nire hitza betetzeko sarrera hau "gizartea" etiketa eramango du, baina esan beharrekoa esango dut.

Ohituta nago gutxiengo izatera. Euskalduna eta ezkertiarra bezala gutxiengoa naiz nire herrian, Nafarroan. Eta demokrazian badakigu, gutxiengoa hutsaren hurrengoa da.

Oraingo honetan, bitxia bada ere, ez nintzen gutxiengoa nire herrian. Nafarron %60-aren ordezkari polikikoek gobernu aldaketaren aldeko erabakia hartuta zuten (gorabehera mingarrien ondoren baina). Estraineko aldiz nafar euskaldun bezala nire eskubideak defendatuko lituzkeen gobernua (printzipioz, eta esanak erdi ustel geratzen ez baziren behintzat).

Baina non eta Nafarroako gobernua eratzeko nafarron gehiengoaren erabakia debekatua izan da. Debekatua ez nafarroan bertan, baizik eta Espainian, Madrilen. Eta ez nafarron erabakiagatik (ez eta nafarron onerako) baizik eta "estategia nacional" batengatik, nafar herritarrak ez direnen aurreritzien beldur diren arrazoiengatik. Euskaldunok ezagutzen ere ez gaituzten espainiarren aurreiritziengatik.

Asumitua daukat gutxiengo bezala inork ez nauela kontutan hartuko. Agerikoa da nafar bezala gutxiengo bat naizela espainian. Baina oraingoan nire gobernua autatzeko gehiengo demokratikoa nintzen.

Mikel Bujandak Euskal Herria irratian zioen bezala hau ez da demokrazia kontua, marginazioa, apartheid kontua baizik. Ilusioak eta esperantzak alde batera utzi beharko ditugu berriz ere, beste lau urtez gure etxean atzerritarrak bezala biziteko. Baina lasai, euskaldun bezala marginatua izatera ohituta nago jada.

Oharra: Gogoeta han plazaratu ondoren hainbat gauza esango dute politikariek. Hainbat arrazoi, justifikazio, historio eta kontu asmatuko dituzte. Horrek guztiak baina ez du sakonekoa aldatuko.

Berria Berrian, Garan eta EITB.com-en